Paskong Pasko na sa Mandaluyong!

Hayyy.... Lumalamig na naman ang simoy ng hangin sa Pilipinas! Iba pa rin talaga ang hangin kapag Pasko... na nagpapahiwatig na malapit na nga ang Pasko.

Kahit saan ako mapadpad tuwing gabi ay may makikita kang mga nagsabit na parol at mga dekorasyong pang-Pasko. Parang kailan lang ay nasa Mindoro ako na nagcecelebrate ng Pasko kasama ang Daddy at Mommy ko. Ngayon naman ay magcecelebrate kami ng Mommy ko, Kuya ko (uuwi sa December 23 from Abu Dhabi) at ang Ate ko (kadarating lang from Dubai nung makalawa). This is the first time na magcecelberate ang family namin na walang Daddy (he passed away last March) at first time din na magcecelebrate kami sa Manila. Dito kami sa Manila magpaPasko dahil ikakasal ang Ate ko naman sa December 26. Hayz!

Sa panahong ito uso ang mga Christmas Party sa mga office or sa mga school. Sa ganitong panahon din last year, ako ang nag-aasikaso ng mga Christmas decorations namin sa Mindoro kasama ko ang Daddy ko pagkakabit ng mga Chritsmas lights. This time, ako na lang ang nag-aayos sa may halamanan namin.

Noong isang araw ay lumuwas ng Manila ang Mommy ko para sunduin ang Ate ko at ang mapapangasawa niya sa airport. Hindi naman nakaabot pero at least napunta dito ang Mommy ko para sumundo.

2 days lang ang Mommy ko dito sa Manila muna kasi may pasok pa sila sa school sa Mindoro kaya kailangan niya agad umuwi. Pero bago siya umuwi ay ipinasyal ko muna siya sa Munisipyo ng Mandaluyong kasi may mga Christmas display doon apara naman may masabing napuntahan siya bago siya umuwi.

Naglibot-libot kami sa buong munisipyo at kahit papaano naman ay natutuwa kami sa mga nakita namin. Lalo na nung napunta kami sa mga Christmas decoration booth kami ng Mommy ko.

Ilan lang ito sa mga booth na nakadisplay sa may munisipyo ng Mandaluyong. Karamihan ng mga ginamit na materials sa mga booth na ito ay mga recycled materials. Nagkaroon naman kami ng Mommy ko ng idea. Gawin daw namin sa bahay namin sa Mindoro. Syempre naman, try namin kung makakagawa kami pag-uwi ko.

Kahit diyan ko lang naipasyal ang Mommy ko nung araw na iyon ay masaya na siya. Syempre naman... Kasama niya ako. :)

Uuwi ako this week sa Mindoro para ayusin ang decoration namin sa bahay namin doon kahit hindi kami magpaPasko doon. Para naman maganda pa ring tingnan ang bahay namin kahit na wala kami doon. Babalik din naman kami ng Mommy ko baka sa December 20 or 22 sa Manila dahil nga dito kami magpaPasko at para na rin sa kasal ng Ate ko.

For this year, sisiguraduhin kong makukumpleto ko ang Simbang gabi kasi magiging panata ko ito. Nung mga previous years,  ang Panuluyan ang naging panata ko kasi nakakapagturo ako ng Panuluyan sa Mindoro. Pero ngayong hindi ako doon magpaPasko, kahit ang pagsimba na lang... Okey na 'yun!

Para naman sa mga inaanak ko (Christian 10 yrs. old, Joshua 9 years old at Gabo 2 years old - mga bata pa 'yan), may gift na ako sa inyo. Haha! Wala pa akong work. Next year sana magkameron na!

********

Thanks to Fiel-kun for this award!

Share

I was born on December 7, 1987 (4:00am raw 'yun) at Mamburao General Hospital. Normal Spontaneous Delivery (NSD) daw ako pinanganak. Pangatlo ako sa magkakapatid (bunso in short) at malayo ang agwat ng sinundan ko (ang Kuya ko na 8 years ang tanda sa akin).

Happy Birthday to me!

'Yung last po ko po (about sa aking Birthday Wish!) at sa birthday ko po, kahit walang pera ay nagsaya ako sa dami ng mga bumati at tumawag sa akin.

Isa sa mga iniwish kong tumawag sa akin ay ang Kuya ko (nasa Abu Dhabi) at Ate ko (nasa Dubai) at ganun na nga ang nangyari. Madaling araw pa lamang ng Lunes ay talagang tumawag naman ang Mommy ko. Super sweet talaga ng Mommy ko na iyon kasi talagang favorite niya ako.

Natuwa rin ako kasi nagtext sa akin ang Tito ko na nasa US at saka dumating pa ang napakalaking package ng Ate ko from Dubai. Wala nga akong natanggap na kahit na anong gift para sa birthday ko kasi delayed lahat. Hehe :) Pagdating na raw ng Kuya ko ang gift ko at 'yung kay Ate ko naman sa next week pagdating niya. 'Yung kay Tito Rolly naman ay before magChristmas.

Para naman sa birthday ko... Naisipan kong gumawa ng isang Facebook Fanpage ko. Add po ninyo ako dito. ()

Salamat sa mga bumati sa aking birthday. 22 years old na po ako ngayon, nadagdagan na naman ng isa ang aking edad. Wala mang gift akong natanggap, masaya pa rin ako dahil ang wish ko ay natupad. Wala man akong naging pera para icelebrate iyon ng magarbo, alam kong marami akong mga kaibigan na talagang nagmamahal sa akin ng totoo.

Salamat!


Share

I was born on December 7, 1987 at Mamburao, Occidental Mindoro- NSD 'yan! I am the youngest - ang Kuya ko at Ate ko ay nasa Dubai na at ang kasama ko na lang dito sa Pilipinas ay ang Mommy ko. Almost 15 years na pala n'ung last (my 7th birthday) na nakapagcelebrate ng birthday ko na may party! Well, ewan ko ba pero parang gusto kong bumalik ulit sa pagkabata kung saan simple lang ang mga gusto ko.

Picture ko ito sa Influential Bloggers Eyeball (2008)

My last 2 birthdays was horrible! On 2007 (December 7), that is the time na nagstop schooling ako due to financial reasons at n'ung date talaga ng birthday ko ay naglalayag ako n'un pauwi ng Mindoro galing ng Manila. Wala kasi akong nahanap na trabaho dahil undergraduate ako tapos magdeDecember pa kaya very rare lang ang mga companies na naghahire. Then n'ung pagdating ko sa bahay namin sa Mindoro, hindi nila alam na birthday ko. I just celebrated my birthday ng ganun na lang. Thanks to my friends na nagtext sa akin at nagmessage sa akin dito sa blog ko. Same thing happend last year (on my birthday ulit), it was Sunday naman kaya nakaattend pa ako ng mass kasi kagagaling lang namin noon ng duty sa Batanggas. Walang-wala akong pera n'un kasi nagastos na nga sa duty ko pero naging masaya pa rin ako sa mga texts na natanggap ko from my friends and classmates na bumati sa akin sa texts, friendster at sa blog ko na ito. Thankful din ako kasi nakatanggap ako ng gift from Nadz (Teddy Bear) at sa Kuya ko from Dubai!

Simple lang naman akong magbirthday. Masaya na ako na may mga nakakaala-ala sa akin sa birthday ko. Never naman akong nagexpect ng malaki sa birthday ko. Kahit me, myself and I lang... basta lang masaya ako, ang mga friends ko at ang Mommy at Kuya ko. Though I know na nakakamiss na sobra ang Daddy ko (He passed away last March) at forever ko mamimiss 'yun.

Well, emo ako ngayon kasi alam ko na kahit anong i-wish ko ay hindi matutupad for my birthday for now. I just wish for good health for my family especially my Mom na talagang andiyan sa akin kahit na anong mangyari. And I also hope na makahanap na ako ng trabaho para naman makatulong ako sa Mommy ko. Ang dami naming pangarap ng Mommy ko. Sana lahat 'yun matupad!



Share

“I miss you when something really good happens, because you are the one I want to share it with. I miss you when something is troubling me, because you are the one who understands me so well. I miss you when I laugh and cry because i know that you are the one that makes my laughter grow and my tears disappear. I miss you all the time, but I miss you most when i lay awake at night and think of all the wonderful times we spent with eachother;for those were some of the best times of my life.”

I know na after our graduation last October 29, 2009 at Mall of Asia - SMX, may kanya-kanya na kaming buhay na magkakaibigan. As in very rare ninyo na lang makikita ang isa't-isa pati na rin sa texts. Maraming mga naging plans for our get together like nu'ng swimming sa Laguna at iba pa pero wala nang natuloy d'un kasi nga hindi available ang iba. Pero tinuloy ko ang pag-iinvite sa kanila sa pag-uwi ko ng Occidental Mindoro at ang pag-akyat sa Mt. Calavite pero si Jesse lang ang nakasama sa akin. At least kahit papaano ay may nakasama.

Graduation pictures namin ng mga ka-group ko sa duty.

Well, ganito pala ang feeling after ng graduation. Kailangan nang mag-ayos ng papers at ng mga cases para makuha namin ang aming mga diploma at makapag-apply na rin for the NLE (board exam). Until now ay hindi pa kumpleto ang aking mga cases kaya inaapura ko ang pagpapapirma nito. 'Yung iba naman sa amin ay aasikasuhin na lang next year... Well, ayokong mag-cramming kaya gusto ko nang tapusin na para makahanap din ako ng work. Hayz!

Ilan lang ito sa masasaya naming pictures sa mga pinagdutyhan namin.

Miss ko na ang mga kulitan. Miss ko nang ang mga tawanan. Miss ko na rin ang mga awayan namin.  Lahat namimiss ko ultimo mga ngiti nila at asaran namin. Hayz!

Miss na miss ko lalo ang pagpasok ko sa school pati na rin ang pang-aaway ko sa mga jeep driver or taxi driver kapag late na ako tapos kung saan-aan ako idinadaan or kaya gahaman sa pasahero! Lalong miss ko ang mga allowance na natatanggap ko sa Mommy ko. Isa ngayon kasi akong tambay sa bahay dahil nga wala nang pasok. Feeling ko ngayon ang hirap hirap ko! Haha! Kasi wala man lang akong pera sa bulsa.

Kaya nga nagpupumilit ako maghanap ng trabaho ngayon. Kaso nga lang magde December na kaya very rare lang ang mga tumatanggap ng trabaho. Sa January na nga lang... Magrereview na lang muna ako sa sarili ko sa bahay!

Share

I spend my time travelling and enjoying the beauty of nature in a different perspective. We often say nature can only be appreciated thru our eyes. Imagine if you can hear the birds sing melodies of freedom, feel the wind in your face as it sway the trees, taste the fruits that grew thru time and nurtured by the elements, smell the grass as it’s scent relaxes and relieves your stress, and much more that nature can provide with all its glory. You can really realize that this is the beauty of GOD’s creations.

After our batch graduation last October 30, 2009 at Mall of Asia - SMX, some of my friends flew to abroad and some never showed their presence not even a text message, I feel so lonely and left out but I think that we just need a trigger so all of us can have fun and rejoice the company of one another. I planned to climb Mt. Calavite in Occidental Mindoro with my friends last November 16, 2009. At the top of this mountain, you can really view the whole Municipality of Paluan, including some part of the neighboring municipalities and Batanggas, and that is a spectacular scene to see.

I posted an announcement on Facebook and on Friendster about this mountain climbing. Jesse, Von (Edgar), Bon (Jeric), MJ and I are the ones who took the challenge for the mountain climbing. My mom cooked some rice, but I never thought that it’s not enough for the five of us, our supplies like cans of Century Gourmet Bangus Fillet and gadgets like flashlights,

A tricycle driver drove us to the foot of the mountain, where some natives of Mindoro called “Mangyan” lives, we met our guide who is the vice mayor of their community. The guide told us that we can reach the top in just four hours and I thought immediately that the climb would be easy. Mount Calavite has a peculiar formation, it’s like 3 mountains stocked together side by side one higher than the other and each mountain top has grassy plains.

As we are climbing the mountain, our guide explained some rules about the animals and plants that should be avoided, the thing that stunned me is there are many lich in the ground, the natives called them limatik, it’s hard to take them out of your skin because their very slimy and they stick to you with their teeth immediately, in addition to that the incline of the path we are climbing is like seventy five degrees, which is hard because you don’t have enough foot hold on the ground.

Limatik - mga maliliit na klase ng LINTA! Naninipsip din ng dugo...

It was already 12:15 in the afternoon when I asked if we can rest and eat our lunch, the bad news is we forgot to bring a can opener where all of our food are canned goods, I remembered that I stocked in my other bag twelve Century Gourmet Bangus Fillet, which is a good news to us because we won’t have any trouble opening it. Tamang-tama for lunch!

The scenery of Mount Calavite is very peaceful; in fact we tried screaming and heard our echo across the mountain. After our lunch we continued to trek the plains leading to the next mountain slope, after a vigorous struggle we reached the second top at last, as I stepped on the grassy plain my knees just bend down because of exhaustion and I fell asleep for a while.

 Ang napakalinaw na ilog at the top of the mountain.

Our guide woke us because we still need to walk 800 meters to reach the spring, as we are walking I noticed horses running and some looking at us, it was my first time to see wild horses and I thought how did they ever get to the top?

This is our video at the top of Mt. Calavite

Amazing! Isn't it?

Nabalutan kami ng ulap... And it feels like heaven! Haha!

The spring is simply amazingly beautiful; I never thought that there could be a spring in a mountain top. We set the camp where we will be sleeping; afterwards we gathered some dried woods for our bon fire. That evening was the coldest that I ever experienced, that even our bon fire did not keep us warm, so we decided to get together in my tent.

We opened my Century Gourmet Bangus Fillet as we enjoy each other’s company, we sang, we laughed out, and tell stories about our lives after the graduation, it was really a memorable experience in my life. We slept together in my tent because it is already freezing cold outside.

Nagkasya kaming lima sa loob ng tent dahil hindi kinaya ng dala nilang tulugan!

In the Morning while catching some rays, I thought we should have a game of who ever can finish a can of Century Bangus Fillet at the fastest time; whoever wins gets a price when we get back to town. It was so funny and I enjoyed every second while eating the Century Gourmet Bangus Fillet.

 Magandang morning!

 Paunahang umubos ng Century Gourmet Bangus Fillet! 

And the winner goes to... Wala! Sa sobrang gutom... hindi na tiningnan kung sino ang nauna!


This is the video

Before lunch we climbed down the mountain and reached the foot in 3 hours. The experience that we had is very memorable and the best part of that is we enjoyed every moment of it. Even though that our paths lead us to different direction; we still have time to enjoy one another and treasure our Friendship…


Share

Mahirap talaga ang buhay lalo na’t graduating ka na. This October ako gagraduate at sana lang ay makapag-apply na ako for the board exam at magkaroon talaga ng magandang review. Hindi na nga ako halos nakakapag-update at nakakapag blog walking dito sa Blogosphere dahil sa sobrang dami ng ginagawa. Kung free man ako, sa Facebook naman ako nagbababad sa sobrang pagkaaddict ko sa Restaurant City.

This past few weeks ay naging busy ako sa preparations sa aming Case Presentation at V. Luna Medical Center pati na rin sa Seminar in Nursing. Nagkasabay-sabay ang mga gawang ‘yun in almost a week kaya naman isang linggo rin akong walang tulugan like my other group mates.

Cystolithiasis; Neurogenic Bladder secondary to Spinal Cord Injury T11, T12, L2 secondary to fall ang aming ike-case presentation sa hanap ng aming mga panel. Diagnosis pa lang ng patient naming ay epistaxis (nosebleed) na! Kailangan talaga naming mag-aral for this one kasi nakakahiya naman kapag pumalpak pa kami since last case presentation naming ito dahil gagraduate na kami this October.

Kung effort lang ang pag-uusapan ay papasa na kami dahil sa mga sacrifices na ginawa naming for this case presentations. Mga walang tulugan nights pati na ang magrent ng 2 malaking rooms sa isang hotel at San Andres, Manila para magkasama-sama kaming group sa isang gabi para aralin namin ang case presentation namin.

Good to say na naipasa namin ang aming case presentation (September 12, 2009 : Saturday) with flying colors pa! Syempre, tuwang tuwa ang Clinical Instructor namin at halos paulitin niya ulit kami sa pagpepresent ng case namin. Talagang mahirap ang case presentation pero sa group effort na rin namin ay nalampasan namin ito.

Next naman ay ang aming Seminar in Nursing entitled “Empowering the Mind, Improving Quality of Life Through Spreading Awareness on Colon Cancer”. This time, ako ang head ng Technical Committee pati sa stage design and this time sasayaw ako for the intermission number. Lagare ako sa seminar naming ito.

Syempre, last performance ko na ito with my classmates dahil last semester na namin ito together kaya lahat-lahat na ay gagawin ko. Katuwaan lang naman ito para hindi nila ako makalimutan lalo na sa kakulitan ko.

Our section with Dean Talag, Our adviser - Aaron Teofilo and the speaker Nelda Escueta.

Si Mrs. Nelda A. Escueta RN, ET, MAN ang speaker namin from Philippine General Hospital last September 15, 2009 (Tuesday) from 1:00pm to 4:00pm.

For the program proper - lighting, stage design, mga music at videos na ipeplay ay ako ang naka assign since ako ang head ng Technical Committee naman. Naging okey naman ang program from invocation na ginawa ko ‘yung video slides for Lead Me Lord na kinanta naman ni Federico Magat.

The technical team

Almost 2 hours and a half ang naging time ng speaker para sa Colon Cancer topic and after that ay ipinlay naman ang interview namin sa Dean ng Family Clinic College na si Ma’am Villalon na pinagbigyan kami for the interview despite sa mga busy schedules niya as a dean ng college nila.

The dancers....

At pagkatapos noon ay ang pinakaaabangang intermission number namin na dance na remix ng Love Game, Nobody but you pati na ang Fire. Korean music invasion nga ang aming seminar intermission e! Syempre ang sinayaw namin ay ang Nobody but you ng Wondergirls pati ang Fire. Ala-Wondergirls kami sa intermission na ito with Rupert Arciaga, Marion Tarnate, Jimuel Gomez, Nikki Capili at saka syempre ako. Hehe :)

At the dressing room....Sige... pakapalan na ng mukha!

Nobody, nobody batchu!

Nagtatago ako... sa kahihiyan!

Konting dignidad lang for the day... Hahaha!

Naging maayos naman ang flow ng program hanggang sa matapos. ‘Yung food for the speaker pati na ang mga faculty na umattend ay courtesy by Golden Success Review Center kung saan nagrereview ako ngayon.

‘Yung food naman for our section naman ay kasama sa ambagan namin na niluto ng food committee headed by Anna Riza Magtira. Since hindi pwede sa Paco Park nung time na ‘yun kasi sarado na ay sa labas na lang ng Paco Park kami. Wala nang arte-arte since magkakaklase naman kami at sayang din ang food na hinanda ng food committee.

Mukha raw akong manager ng Yellow Cab dito!

Marami na pala talaga akong nakaligtaan dito sa Blog ko! Napalampas ko sa schedule ko ang Immerging Influential Blogs of 2009 (nandito ako ng 2007 at 2008). Well, sana medyo maging maganda na ang schedule ko this coming month. Hay...

*******

Kaming tatlo kasama ang mga napakaamong ibon ng Manila Zoo.

Ako, si Nadz at Jesse (mga BFF ko) last week ay nagpunta sa Manila Zoo. Ewan lang namin! Trip trip lang kasi wala kaming pasok that time kasi walang COPAR kapag Saturday... Mga facebook addicts din kami kaya magkakasama lagi.

Nag-GM ako sa lahat ng mga textmates ko na magmaManila Zoo kami at karamihan ng mga reply nila ay : "wala na bang iba kayong mapuntahan?"; "eweness!"; at meron pang, "wala na ba kayong magawa sa buhay?".

Actually, highschool pa ako noon nung last na pumunta ako ng Manila Zoo with my Mom at hindi ako nagpapahalata sa mga kasama ko na excited ako kasi for sure pag-aasaran ako.

Maglalunch na noong pumunta kaya kumain muna kami tapos nagala gala na sa park. After namin kumain ay sumakay naman kami at nagpakapagod sa pagsagwan ng bangka. Hehe! Hesitant pa kami at first kasi baka lumubog kasi malaking tao kaming dalawa ni Jesse pero okey naman at safe.

Sagwan pa!

After ng nakakapagod na pagsagwan at pag-ikot sa tubig doon sa Manila Zoo ay ni-try naman namin ang Kiddie Zoo kung saan pwede talaga kaming lumapit at magpapicture sa mga animals dun!

Nasayahan naman kami kasi nakalapit pa kami at nakapagpapicture kasama ang mga maaamong alaga nila.

Lionheart with the Croc...

Me with the Hornbill...

Question: Anong nakakatakot dito?
Answer : Bridge.... (Hindi ako ha!?) Kasi mukha nang mahuna ang mga kahoy...

Kawawang tortoise...

Well, kahit ano pang amo, niyan, I just hate snakes... Sensya na pero takot talaga ako sa ahas. Hindi ko makayang hawakan talaga siya. 'Yun lang!

Oka Tokat!