Who wants a "black sheep"?

My groupmates sa Festival Mall sa Alabang (daanan namin to R.I.T.M. duty namin)

Hindi naging maganda ang panahon sa akin sa pagpasok ng January. Akala ko pa naman Year 2009 : New Year. New Life. New Me. New People. New Inspirations. New Adventures! pero hindi pala! 2008 for me is such a very crucial year for me - sa mga naramdaman ko, sa mga pinagdaanan kong pagsubok at sa mga problemang hanggang ngayon ay dala-dala ko pa.

Hindi ako ganun kasi kagaling magdala ng problema. Very emotional kasi ako kasi wala naman talaga akong makakapitan e! I don't know I just feel I am all alone inspite sa mga suporta sa akin ng mga friends ko. Isa raw kasi akong pasaway at "black sheep" sa family ko. Pagdating kasi sa mga feelings ko, hindi ako ganun ka-open sa family ko kaya most of the times ay mga kaibigan ko ang mga kasama ko.

Nagtry ako na sumali sa The Magdalo (Official Student Publication of Emilio Aguinaldo College) para naman may magawa akong maganda last December at natanggap naman ako with all my effort sa interview pati ang on the spot exams sa pagsulat. Nervous pero masaya naman kasi part na ako ng student publication namin.

The Magdalo room

Alam ko na hindi ako ganun kagaling magsulat especially ng news but with the help of my new friends sa The Magdalo, nagagawa ko naman ang mga pinacocover sa aking mga news. Problema ko lang talaga ang mga kinocover kong sports kasi talaga 'bano' ako 'dun!

Last 2008, mga 10 beses lang akong nakapag-inom sa buong taon na iyon but now, parang napapadalas. Sobrang laki kasi talaga ng problem na naiishare ko lang sa mga friends ko kapag nakainom na ako. I learn how to cry in front of my friends kapag nakakainom ako unlike dati na talagang hindi ako nagpapakita na naiiyak ako.

This year ko lang nadiscover ang Beer Garden sa loob ng Intramuros. Marami pala doong mga studyante na nag-iinuman at nagkakasayahan. Sa isip-isip ko lang, "Pare-parehas kaya kami ng saloobin?" Okey naman ang place at mukang hindi naman magulo. Mga estudyante rin kasi mga andun at walang mga tambay.

Me with my Lunod Friends

Isa pang bisyo ko na hinding-hindi ko matanggal ay ang pagkain. Kaya nga hirap na hirap akong magpapayat. I tried na mag-gym pero namisinterpret ito ng mga parents ko dahil sa sulsol ng isang kinamumuhian kong tao sa balat ng lupa. Marami sa aking nagsasabi na wala raw akong karapatan na mamuhi sa taong iyon dahil marami naman siyang naga sa aking nagawa. For me, ano ba talaga ang nagawa niya sa akin? Wala naman e! Siya nga ang dahilan ng scar sa noo ko (happened on November 3, 2000 at 1:25pm) at hindi ko pa nakakalimutan ang saktong petsa at oras na nangyari 'yun sa akin. Ganun kasi talaga ako, mahirap makalimot sa mga kawalang hiyaan na ginawa sa akin ng taong iyon.

Nagbablog ako kasi dito ko lang naeexpress ang mga frustrations at feelings ko sa buhay. Bakit? Wala kasi talaga akong mapagsabihan e! Since highschool, nagbablog na ako pero ito lang blog na ito ang talagang naging pinakamatagal ko nang tahanan. Napunta na ako sa Xanga, Wordpress, Bravenet, Livejournal at pati Friendster ay pinatulan ko na para makapaglabas lamang ng saloobin. Ito lang talagang blog na ito ang nagstay talaga ako.

My groupmates sa bahay ng isang ka-group namin

Hindi ako masyadong nagsasalita sa bahay kasi ang mga kasama ko doon ay mga pinsan ko. Wala naman akong mapagkatiwalaan sa mga kapitbahay ko kasi itsitismis lang ako ng mga iyon. Buti pa rito... Kaya lang naman minsan hindi nagiging maganda ang pagbablog ko kapag dumalaw na ang kinamumuhian kong tao sa balat ng lupa kasi wala talaga siyang gagawing maganda. Like now, galit sa akin family ko kaya wala akong allowance ngayon. Okey lang naman, sanay naman ako e! Basta hindi ako galit sa kanila, galit ako sa taong nagkakalat ng kung ano-ano sa akin.

Akalain ba ninyong naging bisyo ang paggygym ko? At siya pa ang nagkakalat na kaya nauubos ang pera ko ay dahil lagi akong nagpapaspa... Para sa kaalaman ng lahat, ang last ko po ay noong August 13, 2007 pa at hindi pa nasusundan 'yun. Ewan ko ba? Bakit walang ginawa 'yung hayup na 'yun kundi siraan ako!

Foods namin sa last day sa Batanggas Duty namin... Ako ang nagprepare ng baked mussels

Kasali pala ang section namin sa Graduation Ball kahit Octoberian pa kami... Akalain mo 'yun? Gagraduate na rin pala ako? Kailangan ko rin um-attend sa February 13, 2009 na play ng buhay ni Nightingale sa AFP Theatre pero wala pa akong pera at hindi na ako umaasam na makakapunta 'dun dahil sa perwisyong ginawa ng walang hiyang taong iyon! Pambawi ko pa naman sana sa mga make-up duties ko!

Isa lang naman ang gusto ko e! Sana pakinggan muna ako e. 'Yun lang! Kasi sumosobra na talaga. This week, kapag nagkapera ako ay uuwi ako sa province namin. I'll talk to may parents since hindi ako pumapasok ng almost 3 days sa duty at sa school kasi walang-wala na talaga ako.

I blog this because this is my last resort. Graduating na ako, saka pa nangyayari ito.

Pasensya na, ginagawa ko ito habang may amats ako at medyo nag-iiyak *hehe*